تولد ماه باعث ِ تبخیر بخش اعظمی از زمین شد!

آنالیز نمونه‌ سنگهای جمع آوری شده از ماموریت های آپولو روی ماه نشان می‌دهد، برخورد عظیمی که منجر به تولد ماه شده است، احتمالا بخش عظیمی از کره ی زمین را تبخیر کرده است.

تصویری هنری از برخورد سیاره ای هم اندازه ی مریخ به زمین که منجر به تولد ماه شد

ستاره شناسان معتقدند که کره ماه در نتیجه برخورد زمین با سیاره ای بزرگ به وجود آمده است. بر طبق فرضیه ی برخورد بزرگ در نخستین سال های شکل‌گیری زمین، یک برخورد انفجاری بین زمین تازه متولد‌ شده و یک جرم آسمانی به ابعاد سیاره مریخ با نام «تئا» (Theia) اتفاق افتاد، که بقایای به جا مانده از این برخورد و انفجار، بعدها ماه را شکل داده است. به نظر می رسد که این فرضیه بسیاری از جزئیات را در مورد زمین و ماه، از جمله اندازه بزرگ ماه در مقایسه با زمین و همچنین سرعت گردش هر دو سیاره را به خوبی تشریح می کند.

البته در ۱۵ سال گذشته، شواهدی به دست آمده است که دانشمندان را مجبور به بازنویسی و تغییراتی در این فرضیه کرده است. در سال ۲۰۰۱، دانشمندان شروع به کشف سنگ‌های زمین و ماه کردند که نشان داد این دو جرم ایزوتوپ های شیمایی مشابهی دارند (ایزوتوپ های یک عنصر تعداد نوترون های مختلفی از یکدیگر دارند). ایزوتوپ ها می توانند همانند اثر انگشت زمین شناسی عمل کنند زیرا تحقیقات قبلی نشان می دهد که سیارات که در بخش های مختلف منظومه شمسی شکل گرفته اند، به طور کلی ترکیبات ایزوتوپی متفاوتی هم دارند.

دیاگرامی از نحوه ی شکل گیری ماه

آزمایش های روی نمونه سنگ های به دست آمده از سطح ماه که در ماموریت های آپولو جمع آوری شده، نشان می دهند که ماه و زمین گذشته ای به مراتب سخت تر از آنچه تصور می‌شد را پشت سر گذاشته اند و ماه حاصل برخوردی بسیار شدیدتر از محاسبات انجام‌ شده، می باشد. اکنون دانشمندان معتقدند که برخورد صورت گرفته شبیه به ضربه پتک روی هندوانه بوده است. به نحوی که یک برخورد سنگین میان زمین و جرم آسمانی هم‌ اندازه با مریخ رخ داده و همین امر دما را آنقدر بالا برده که به تولید ایزوتوپ مشترک منجر شده است.

در این مدل، دما و ضربه ناشی از برخورد آنقدر زیاد بوده که جرم آسمانی و حتی بخش اعظمی از زمین بخار شده‌اند. این بخار در محدوده‌ای به اندازه ۵۰۰ برابر زمین پخش شده و در نهایت بعد از خنک شدن ماه را تشکیل داده‌ است.