به حریم شخصی کودک تان احترام بگذارید

میخواهم تنها باشم . مرا تنها بگذار . وقتی که کودکان بزرگتر می شوند ، علاقه ی آنها برای تنها ماندن بیشتر میشود . کودکان ده تا سیزده ساله گاهی اوقات دوست دارند تنها بمانند اما کودکان دوازده ، سیزده ساله وقت بسیاری را در تنهایی به سر می برند.

این دگرگونی ، حاصل رشد کردن و مستقل بودن آنها است ، ولی اکثر والدین این حالت را مشکل ساز می دانند : (( وقتی دخترم تنها در اتاقش می ماند ، به نظرم کار درستی نمی کند. او دوست ندارد در کنار ما باشد. ))

والدین در خاطرات خود ، فرزند خردسالشان را می بینند که چطور عادت داشت همه جا دنبال آنها باشد و چقدر دوست داشت والدینش در کنارش باشند و در کنار آنها احساس شادی و امنیت می کرد و از خود می پرسند : (( چرا حالا او می خواهد بیشتر اوقات تنها باشد. ))

بچه ها معمولا به اتاق خود می روند و در را می بندند ؛ چون می خواهند در یک محیط آرام و بدون سر و صدا به آرامش برسند. عده ای کتاب می خوانند ، به آهنگ های مختلف گوش می کنند ، نقاشی می کشند یا کارت بازی میکنند یا با رایانه کار می کنند و یا با دوست خود ، تلفنی صحبت می کنند و به این ترتیب با تنها ماندن از فشار عصبی و سر و صدای خواهر و برادر کوچکترشان و سهیم شدن در کارهای خانه دور می مانند.

اکثر اوقات بچه ها می خواهند تنها بمانند تا از دستورهای بزرگترها ایمن باشند. بعد از سپری کردن یک روز سخت با معلمان و مربیان متعدد ، پرسش ها و خواسته های والدین برایشان عذاب آور است.

معمولا در بعضی از خانواده ها ، وقتی کودک جلوی چشم والدین خود باشد ، وظایف زیادی به او محول می شود : (( حالا که به آشپزخانه آمدی ، میشود میز غذا را آماده کنی )) ، (( سارا را ببر بیرون بازی کند )) ، (( به من کمک کن تا اتاق را مرتب کنیم )).

بدین صورت فرزندتان یاد می گیرد که اگر در اتاق خودش بماند ، کمتر به او امر و نهی می شود و مجبور نیست کار اضافی انجام دهد و در اکثر اوقات ، دلیل این که کودک خودش را از بقیه جدا می کند ، این است که میخواهد از مشکلاتی که برایش پیش آمده ، فرار کند.

ممکن است در ارتباط با دوستان یا در درس هایش مشکل دارد ، شاید هم برای دور بودن از اختلاف های خانوادگی ، تنهایی را ترجیح می دهد.

البته تنهایی موقتا او را از مشکلات خلاص می کند اما والدین باید در این نشانه دقیق باشند که آیا اثری از افسردگی مانند بی اشتهایی ، پرخوابی ، انزواطلبی ، ماتم گرفتن ، ناراحتی و خشم در او دیده میشود یا خیر؟

اگر از این موضوع ناراحت هستید که فرزندتان بیش از اندازه تنهایی را ترجیح می دهد ، درباره ی نگرانی خود با او حرف بزنید.

ممکن است که او از روی عادت به اتاقش می رود ، امکان دارد با دانستن این که شما نگران این موضوع هستید ، این عادت خود را تغییر دهد.

شاید متوجه شوید که او در مدرسه مشکلاتی دارد و یا از انجام دادن تکالیفش در خانه رنج می برد یا اینکه حس می کند زیر بار فشار مسئولیت یا دعوای خانوادگی قرار گرفته است.

کوشش کنید از فشار روانی فرزندانتان بکاهید ، به فرزندتان بگویید که در انجام تکالیف مدرسه به او کمک می کنید ، در صورت لزوم برایش معلم خصوصی بگیرید ، توقع کمتری از او داشته باشید و مرتب او را تشویق کرده و مورد توجه قرار دهید.

تا وقتی که فرزندتان مدت زمانی را در اتاق به تنهایی سر می کند ، به حریم خصوصی او احترام بگذارید و اگر صلاح دیدید با رفتن از خانه و ایجاد سکوت به او کمک کنید.

از دیگر افراد خانواده خانواده خواهش کنید برای مدت زمان کوتاهی از او دور بمانند و در شبانه روز ، مدتی و را به حال خودش بگذارید. اگر با خواهر و برادرش در یک اتاق زندگی می کنند ، طوری برنامه ریزی کنید که او مدتی را تنها بماند یا به او اجازه دهید در اتاق دیگری با خودش تنها باشد.

اگر شما به گونه ای برنامه ریزی کنید که فرزندتان حریم خصوصی مناسبی داشته باشد ، طبیعی است که او هم قسمتی از وقت خود را برای هماهنگی با اعضای خانواده به شما اختصاص خواهد داد.