بزرگان تکنولوژی چند کلاس سواد دارند!

به گزارش سامانه دانشجویان ایران: در دوره و جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که ارزش «درس» و «تحصیل» کم شده و نقل محافل این است که بزرگان (بخوانید ثروتمندان) عصر ما تحصیلات عالی نداشته‌اند و همه‌شان از بی‌فایدگی دانشگاه به عذاب آمده و ترک‌تحصیل کرده‌اند. قدر درستی این سخن موضوعی است که نیاز به پژوهشی عمیق در تمام جنبه‌های زندگی آن بزرگان دارد و شاید بازتعریف «درس» و «تحصیل». اما تا حالا به این فکر کرده‌اید که کسانی مثل «استیو جایز» فقید و «بیل گیتس» کبیر، دانشجوی کدام دانشگاه‌ها بوده‌اند و چه دوره‌هایی را گذرانده‌اند؟

بیل گیتس؛ شرکت «مایکروسافت» و بنیاد «بیل و ملیندا گیتس»

او ثروتمندترین فرد عالم است؛ نقش تحصیلات در توانمندسازی او قابل‌انکار نیست. «بیل گیتس» در خانواده‌ی ثروتمندی به دنیا آمد و در هاروارد، یکی از سطحِ بالاترین و معتبرترین دانشگاه‌های دنیا تحصیل کرد. دبیرستان خصوصی «لیک‌ساید» سیاتل هم نقش به‌سزایی در آمادگی او داشته و برنامه‌نویسی به زبان «بیسیک» را همان‌جا آموخته.

در همان هاروارد با «استیو بالمر» (Steve Ballmer) آشنا شد، کسی بعدا از گیتس سکان مایکروسافت را به دست گرفت.

هرچند بیل گیتس به‌جز نوشتن چند الگوریتم، به‌اصطلاح بچه‌خرخوان دانشگاه نبود (ولی می‌دانیم که علی‌رغم بی‌اشتیاقی به درس‌ها، نمره‌های خوبی می‌گرفت). شم اقتصادی گیتس او را وا داشت که بعد از سال دوم، دانشگاه هاروارد را ترک کند. او با دوست قدیمی‌اش «پاول الن» (Paul Allen) در ۱۹۷۵ مایکروسافت را بنا گذاشت.

پس اگر از شب‌های طولانی مطالعه عاصی شده‌اید بدانید به شرط شناخت درست از خود، خواسته‌ی خود، توانمندی خود و محیط و جامعه‌ی اطراف، رها کردن دانشگاه و نگرفتن مدرک دانشگاهی دنیا را به آخر نخواهد رساند؛ همان‌طور که الان بیل گیتس مایه‌ی رشک ده‌ها و بلکه صدها هم‌دانشگاهی درس‌خوانش است که احتمالا به عالی‌ترین مدارج دانشگاهی رسیده‌اند (البته باز به شرطی که موقعیت‌شان ناشی از شناخت‌هایی که برشمردیم نباشد).

ساتیا نادلا؛ شرکت مایکروسافت

«ساتیا نادلا» مدیر عامل کنونی مایکروسافت علاقه‌ی خاصی به ساختن چیزها دارد و به مهندسی و علوم کامپیوتر را به مثابه راهی برای رسیدن به علاقه‌ی کودکی‌اش به کامپیوترها می‌بیند.

او علی‌رغم این‌که دوست داشت مهندسی کامپیوتر بخواند چون در دانشگاهی وارد شده بود که این رشته تدریس نمی‌شد مهندسی برق خواند و در ۱۹۸۸ از «دانشگاه صنعتی منیپال» (Manipal Institute of Technology) هند لیسانس خود را گرفت. بعد از مهاجرت به آمریکا پیش از آن‌که مدرک MBA‌اش را از «مدرسه‌ی تجارت دانشگاه شیکاگو بوث» (University of Chicago Booth School of Business) بگیرد و خود را برای شغل‌های مدیریتی آماده کند، در ۱۹۹۰ از «دانشگاه ویسکانسین میلواکی» (University of Wisconsin-Milwaukee) فوق‌لیسانس علوم کامپیوتر گرفت تا به آرزوی دیرینش رسیده باشد.

برخلاف دوران تحصیل که هر مدرک را در موسسه‌ی متفاوتی می‌گرفت بعد از استخدام و شروع به کار جا‌به‌جا نشد و به یک شرکت وفادار ماند. اوایل مدتی در شرکت «سان مایکروسیستمز» کار کرد ولی از ۱۹۹۲ به این سو پیوسته عضوی از خانواده‌ی بزرگ مایکروسافت بوده.

ایلان ماسک؛ شرکت‌های تسلا و اسپیس ایکس

«ایلان ماسک» که خیلی‌ها او را «تونی استارک» (شخصیت مرد آهنی) واقعی می‌دانند در ۱۹ سالگی در دانشگاه «کویینز کینگستون» (Queen’s University in Kingston) پذیرفته شده؛ بعد به «دانشگاه پنسیلوانیا» رفت تا در ۲۴ سالگی مدرک فیزیک هم بگیرد.

البته آن‌قدرها هم که به نظر می‌رسد بچه‌ی آرام و سر‌به‌راهی نبود؛ ماسک یک خانه‌ی ۱۰ اتاقه اجاره کرد تا در آن از آن میهمانی‌های پرسروصدای دانشجویی راه بیندازد.

ایلان ماسک بعد از فوق‌لیسانس به استنفورد، دانشگاه کارآفرینان آمریکایی، رفت تا دکترای فیزیک کاربردی و علوم مواد بگیرد. با توجه به موفقیت‌های بعدی او در شرکت‌های «تسلا» (Tesla) و «اسپیس ایکس» (Space X) و همچنین شرکت حواله‌ی پول «پی‌پل» (PayPal)، کاملا مشخص است که ماسک دید درستی از رشته‌های تحصیلی‌اش داشته و قطعا موفقیت‌های امروزش در گروی آن چیزهایی که پیش‌تر یاد گرفته.

استیو جابز؛ شرکت اپل

داستان زندگی این مرد بزرگ را که حتما شنیده‌اید. اگر نه احتمالا یا در فیلم «غارتگران دره‌ی سیلیکون» و یا فیلم «جابز» تماشا کرده‌اید. استیو جابز هم یکی دیگر از کسانی است که دانشگاه را نیمه‌کاره رها کردند.

استیو جابز ابتدا به «دانشگاه رید در پورتلند» (Reed College in Portland) رفت ولی برای این‌که به دوستش [که بعدا با او اپل را تاسیس کرد] نزدیک باشد به دانشگاه استنفورد انتقالی گرفت.

تامین هزینه‌ی تحصیل استیو جابز در این دانشگاه‌های سطح بالا برای والدینش [که او را به فرزندی آورده بودند] سخت بود و علاقه‌ی جابز به مسائل عرفانی به جای درس خواندن، کار را بدتر هم می‌کرد. البته جابز سر چند کلاس خارج از برنامه‌ی اصلی رشته‌اش حاضر می‌شد (ظاهرا بیشتر مربوط به خوش‌نویسی). خودش بعدا گفت اگر آن کلاس‌های خوش‌نویسی را نرفته بودم حتما دستگاه‌های مک اپل این تایپوگرافی فوق‌العاده را نمی‌داشتند.